fred halliday sevenler derneği'ne duyurulur

(http://www.alexandria-press.com/online/online54_postel_interview_with_fred_halliday.htm)

Fred Halliday: I do not now share the major political orientations of the New Left Review. I resigned in 1983, after one of the journal’s periodic internal disputes. I find the direction they’ve gone most recently, in the last five to ten years, very disturbing, particularly around the issue of rights. But Tariq and I have known each other for more than 40 years. We were students together in the ’60s. We were active in the opposition to the U.S. war in Vietnam. And we’ve continued to cross paths in the British Left context.

About 20 years ago I said to Tariq that God, Allah, called the two of us to His presence and said to us, “One of you is to go the left, and one of you is to go to the right.” The problem is, He didn’t tell us which was which, and maybe He didn’t know Himself. And Tariq laughed. He understood exactly what I was saying, and he didn’t dispute it.

Danny Postel: What exactly were you saying?

Fred Halliday: My view is that the kind of position which the New Left Review and Tariq have adopted in terms of the conflict in the Middle East is an extremely reactionary, right-wing one. It starts with Afghanistan. To my mind, Afghanistan is central to the history of the Left, and to the history of the world, since the 1980s. It is to the early 21st century, to the years we’re now living through, what the Spanish Civil War was to Europe in the mid and late 20th century. It was the kitchen in which the contradictions of the contemporary world, and many of the violent evils of the century, were cooked and then spread out. Just as Italian and German fascism trained in Spain for the broader conquest of Europe and the Mediterranean,the militant jihadi Islamists, of whom bin Laden was a part, received their training, their primal experiences, in Afghanistan. They have been carrying out this broad jihad across the Middle East and elsewhere ever since, including, of course, the attacks of September 11th. You cannot understand this unless you go back to Afghanistan in the 1980s.

But who was responsible? Pakistani intelligence, Saudi Arabia and the United States. Read Bob Woodward’s book on Casey, The Veil, or Steven Cole’s book on Afghanistan, Ghost Wars. The U.S. was deeply implicated. My view is that anybody who could not see that issue then, or in retrospect, is objectively on the Right. And I think Tariq is objectively on the Right. He’s colluded with the most reactionary forces in the region, first in Afghanistan and now in Iraq. He has given his rhetorical support to the Sunni insurgency in Iraq—who have no interest in democracy or in progress for the people of Iraq whatsoever, whether it’s the Baathists, with their record of 30 years of dictatorship, or the foreign Sunnis with their own authoritarian project. The position of the New Left Review is that the future of humanity lies in the back streets of Fallujah.

Danny Postel: You mentioned the issue of rights. Where do you and the New Left Review diverge with respect to rights?

Fred Halliday: The issue of rights is absolutely central. We have to hold the line at the defense, however one conceptualizes things, however de-hegemonized, of universal principles of rights. This is how I locate my own political and historical vision—it is my starting point. What this means very practically, to cut a long story short, is the issue of intervention. It seems to me that certain interventions in defense of rights are justified—Bosnia and Kosovo, to take two obvious examples, or the defense of the Kurds in Iraq in 1990-1991. The New Left Review and others on that wing of the Left attack not just these particular interventions, but the very concept of rights—and are consistent in doing so. My fundamental disagreement with the Review, and with Tariq, is really about this.

But something very important happened between Tariq and me, which I think presages broader debates in the late ’70s, which was the Communist taking of power in Afghanistan, the subsequent Soviet invasion, and the support of Pakistan, Saudi Arabia, and the U.S. for the Afghan Mujahideen. Having been in Iran, having seen the consolidation of Khomeini’s authoritarian regime, having stood on the streets of Tehran and seen 100,000 people shout “Death to liberalism!”, having been in the office of Iran’s main liberal paper when the Islamists came to close it down —a crucial moment in the consolidation of the Iranian regime—I was absolutely opposed to any support for the Mujahideen in Afghanistan, which I regarded as a reactionary Islamist project. I had plenty of criticisms of the Afghan Communist regime, but I thought they should remain and reform, and there should be a negotiated withdrawal of the Soviet forces. Tariq’s position, on the other hand, was: troops out of Afghanistan, period. In a British context, the analogy is troops out of Ireland, which I also disagree with. If I had to sum up what is for me the bedrock, personal, political experience, it is the Irish question. I grew up in Ireland. I think troops out of Ireland was a completely irresponsible slogan, just as I think troops out of Afghanistan was an irresponsible slogan.

You then had a succession of events in the 1990s which drove a wedge between myself and many people on the Left, both in the U.S. and in Europe and Britain, with whom I’d worked for years. I supported the move to drive Saddam out of Kuwait in 1991. Then there was the Bosnia intervention in 1995 and Kosovo in 1999.

Danny Postel: Afghanistan in 2001.

Fred Halliday: Indeed. So a series of conflicts on which Tariq and I found ourselves on different sides. He took a conventional anti-interventionist position, and I took a more complex position, guided not by the interests of the West but by what I saw as the interests of the peoples in the countries concerned. The issue of whether the U.S. should or should not intervene in a country is a contingent one. Each case has to be debated on its own merits. The key issue is not: Is the U.S. intervening? Nor: What are the U.S.’s motives? The key issue is will that intervention plausibly help those people or not? That’s the question.

neymiş? işgalin iyisi ve kötüsü olurmuş, afganistan 2001 iyi olanlardanmış. 

1 mayıs'ta sokaklar kimin?

“Eskiden herkesin kafasını sokacak bir yeri vardı, para da insan da daha değerliydi. Eskiden gecekondular vardı, var mı şimdi gecekondu ne Ankara'da, ne İstanbul'da? Umut mu? Ne umudu? O, isim o. Umut gitti. Mezarlıkta mı, yürüyor mu, oturuyor mu? Şansın varsa yaşarsın...” (Kaşif, evsiz)

 

geçen sene yazdığım bir şeyin bir parçası şöyle bir şeydi, alakalı olarak:

“1 Mayıs'ın Taksim'de, yani İstanbul'un merkezinde kutlanması için yapılan mücadele, sadece tarihsel bir sembolizmle ya da herhangi bir sosyal hareket için çok normal olan görünürlük isteğiyle açıklanamaz. En azından, açıklanmamalıdır. Neoliberal iktidarın kurduğu “normal” gündelik hayat pratikleri içinde Taksim'de ucuz iş gücü olmak dışında barınamayan, Tarlabaşı'ndan sürülmüş, orada olamayışlarına açıklama olarak “turistlerin rahatsızlığı” gösterilmiş, şehrin merkezi, “para yapan” alanlarından sistemli bir politikayla dışlanan, kendi elleriyle kurduğu mahalleler yıkılan ve yerlerine dikilen yapılarda yeri olmayan, “vatandaşa tabi olmayan” kurumlar tarafından kalitesiz, sağlıksız ve en önemlisi kendilerinin istemediği konut ve yerleşimlere mahkum edilen, her daim çeşitli “boş gösteren” sıfatların tahakkümüne mahkum edilmiş olan kitleler, “kutsal insanlar”, Taksim'i kovuldukları şehre geri dönmek için istemelidir. Taksim gelecekteki güzel günler için 'öylesine', gidilse iyi olacak sembolik bir durak değil, “kutsal insan”ın hayatını bugün dönüştürecek bir mekân olarak istenmelidir.

 

Bu bağlantıyı soldan çok daha iyi anlamış durumda belki de devletin kolluk kuvvetleri. Aynı güvenlik söylemiyle insanları hem Taksim'den hem de kendi mahallelerinden uzaklaştıran, aynı şiddet sarmalıyla hayatlarına müdahale eden, aynı 'state of art' güvenlik ve gözetleme teknolojilerini hem dönüştürdüğü bölgelere hem Taksim'e yerleştiren, mahalleleri yıkarken de Taksim'i kapatırken de aynı hukuk dışılığı kullanan, hatta o hukuk dışı alanı (“istisna hali”) bir norm haline getiren devlet, küresel sermaye ve bunlardan kaynaklanan egemenliğin yayıldığı diğer aktörler, hayatı sistemli biçimde taşeronlaştırıyor.

 

Kentsel dönüşüm alanları ya da Tuzla tersanelerinde kristalleşen bu sistemli taşeronlaşma, yasaları, yönetmelikleri, insan hakları evrensel beyannamelerini, “liberal kamusal alanı” dışarıda bırakmaktadır. Orada sadece kutsal insana karşı uygulanan şiddet vardır. Egemenliğin hala belirli merkezlerden yayıldığı ama sorumluluğun tamamen dağıtıldığı; hukuk dışı meşruluğun tüm insanları sermayenin mantığı karşısında kutsal insan durumunda bıraktığı bu düzen, ancak “şansa yaşayan insan”ın sesini—ama “kutsanmış” bedenini değil, zira modern ama en çok da neoliberal iktidar o bedenlerin tüketimi (biopolitika) üzerinden çalışmaktadır—merkezine alan bir muhalefetle dönüştürülebilir."

1 mayıs'ta, saat 10:00'da, KESK Agos önünde, DİSK Pangaltı'daki genel merkezinde toplanıyor.

alıntı:

"goz altina alinma nedenini sorma hakki var, avukat isteme hakki var. kendi avukati yoksa barodan ucretsiz avukat istenilmesini talep etme hakki var. avukat gelene kadar ifade vermemesini oneririm. yasaya aykiri ama avukat cagirmakta direnirlerse susma hakkini kullanmasini ve savcilikta ifade verecegini soylemesini oneririm. cunku karakolda cesitli eziyetler yapabiliyorlar ama savcilikta boyle seyler olmuyor. ozellikle bekletmek ve savciliga gec sevketmek eziyetine pek sik basvuruyorlar. karakolun tutumu da onemli tabi, ifade alip saliverecek gibi bir tutum sergiliyorlarsa karakolda da ifade verilebilir. ama tutumun garantisi olmaz elbette. ayrica karakolda yalan yanlis ifade yazip imzalatiyorlar bazen ve dava acilirsa diger asamalarda o ifadeler sikinti yaratabiliyor. bu durumda ifadenin her satiri kendisine ait degilse avukat getirilmesini mutlaka isteyip ifadeyi imzalamayacagini mutlaka belirtmeli. ve ifadeyi imzalamamali duzeltilene kadar.

 

bunun disinda goz alti oldugunda ifadeden once ve sonra iskence olup olmadigini tespit icin hastaneye gonderiliyor tutuklu. eger herhangi bir iskence, darp, fiziksel siddet gormus ise mutlaka doktora durumu detayli anlatip doktorun rapor vermesini saglamayi zorlamak gerekiyor. malesef bazen doktorlar da rapor vermek istemiyorlar, israrci olmak etkili olabiliyor.

 

goz alti suresi normalde azami 24 saattir, bu 24 saat icinde tutuklunun mutlaka hakim onune cikarilmasi, yani adliyeye sevki gereklidir. toplu goz alti yapilmasi halinde bu sure savcinin karariyla 48 saate uzayabilir. olagan ustu durumlarda hakim karari ile goz alti suresi 4 gune kadar uzatilabilir. ancak hic bir sekilde 4 gunu asamaz. yanlis biliyorsam avukat arkadaslar duzeltsin cunku ben ceza davalarina bakmiyorum fazlaca.

 

her goz altinda parmak izi alinmaz, normalde alinmamasi gerekiyor ama genellikle aliyorlar, isnat edilen sucun mahiyetine bagli. eylemde goz alti halinde parmak izi almamalari gerekir ama ilave isnatlarda bulunabilirler ve almakta israr edebilirler. bu durumda tutuklunun da vermemek icin direnmesi iyi olur. sucun mahiyetinin parmak izi alinmasini gerektirmedigi konusunda israr etmek belki sonuc almayi saglayabilir. net cevap verebilecegim bir konu degil, belki baska avukat arkadaslar ekleme yapar.

 

vermesi gerekli tek bilgi kimlik bilgileridir. bir de duzenli ilac kullandigi bir rahatsizligi varsa bunu mutlaka soyleyip ilaclarin teminini istesin. veya ciddi bir rahatsizligi varsa bunu mutlaka belirtsin. bunun disinda sorulan sorulara cevap verip vermemek tamamen kisinin kendisine kalmis bir durum. ifadesinin aleyhine carpitilmamasi acisindan avukat nezaretinde ifade vermek onemli. ifade sirasinda aleyhine yoneltilen hic bir suclamayi kabul etmedigini belirtmek de yararli olabilir.

 

diledigi bir yakinini telefonla aramak ve ona bilgi verilmesini istemek hakki da var. bunlarin gerceklestirildigine dair mutlaka tutanak tutuluyor karakolda. eger bunlar yapilmayip yapilmis gibi gosteriliyorsa o tutanaklari kesinlikle imzalamasin. matbu hicbir evraki okumadan imzalamasin. usulu yerine getirmedikleri halde yerine getirmis gibi imzalatabiliyorlar cunku."

lynch moby'i ensesinden vurursa

moby'nin yeni albümünün (30 haziran'da çıkıyormuş) ilk klibini (shot in the back of the head) david lynch çekmiş. ben şarkıyı da, klibi de pek sevdim. paylaşalım:

tam da! mütemadiyen yeniden ürettiğimiz akademik magazin mecmua şeysi

tasarım üzerinde çalışabiliriz ama bence turnayı gözünden vuracak konsepti yakaladık.

pınar selek'in 'savunması'/sosyal bilimler biat etmez!

"....Oyunun kuralıymış, öğrendim. Eğer şifreyi yüksek sesle söylemeye çalışırsan, suçlu ilan edilirsin. Üstelik suçun şifreyi yüksek sesle
söylemeye çalışmak olmaz. Tam da senin karşı durduğun, mücadele ettiğin bir tutum sana mal edilir. Örneğin bir rahibeysen, fahişelik
yapmakla suçlanırsın. Hayatını İslami değerlerin canlı tutulmasına
adamış bir insansan, boynuna, içki ya da uyuşturucu tüccarı yaftası
asılır. Ya da bir anti militarist olarak bombacılıkla suçlanırsın. Ve
bu öyle kriminal bir tarzda yapılır ki sen savunmaya itilirsin. Yani
bir odağın üzerine yürürken, kendinle uğraşmaya başlarsın. Suçlamalar
sürekli tekrarlanır, tekrarlanır...."

http://www.savaskarsitlari.org/arsiv.asp?ArsivTipID=1&ArsivAnaID=33007

akademik "laf söyledi balkabağı" köşesi

"here too postmodernist intellectuals reveal their fundemental ahistoricism. the structural crises of capitalism since the "golden" moment of the postwar boom seem to have passed them right by, or at least to have made no significant theoretical impression. for some, this means that the opportunuties for opposition to capitalism are severly limited. others seem to be saying that, if we can't really change or even understand the system (or even think about it as a system at all), and if we don't, and can't, have a vantage point from which to criticize the system, let alone oppose it, we might as well lie back and enjoy it-or better still, go shopping." (ellen meiksins woods, "what is the "postmodern" agenda", in defence of history: marxism and the postmodern agenda, new york, 1997: 9)

bu musun wood? bu kadar düştün mü? hatta, bu kadar düştün, di mi? "what is the postmodern agenda?" sorusuna verdiğin cevap "alışverişe çıkmak", he mi? 

arkadaşım anlamıyorum ki, referanslarınızı, dipnotlarınızı, "the origin of capitalism"de mi unuttunuz, kim bu postmodernler? paşa başbuğ'dan ne farkın kaldı, yarın "modernitenin iç ve dış mihrakları: in defence of historabüsyon" diye de kitap yazıcak mısın, andıç tutuyor musun "postmodernler" hakkında? 

ben sana kardan adam olamazsın demiştim wood.

olmuşsun meğerse.

(dikkat edersen "kadın" demedim, zirâ "postmodernler gender'la ilgileniyorlar" lafını bile karalayarak söylüyorsun. "adam" gibi tarihçi, "adam" gibi marxist'sin wood.)

[kardan adam]

Ne zamandır görmediğim bir rüya var. Evlerinin önünde haytalar, tavla atıp ciğerlerinden ve öfkelerinden konuşuyorlar. Gece vakti, pencerelerden sokağa buğulu bir aydınlık dökülüyor. Ben sokağın tam ortasında, haytaların tam yanında, saklambaç oynayan çocukların tam arasında, çay içip dedikodu yapan kadınların tam kucağındayım. Nasıl sonsuz bir mutluluk, hafif, serin bir rüzgarla demlenen hikâyeler, oyunlar, fısıltılar. Bir başka ülke orası. Milyonlarca kelimeyle dolu, kelimelerin sokaklarda gezindiği bir ülke. Kelimelerin insanı çaresiz bırakmadığı, tam tersine, harflerin insanın önüne elmaslar, altınlar, yakutlar gibi döküldüğü bir büyük ülke. Herkesin ayrı dilden konuşup anlaştığı bir büyük ülke.

uyurkulak.