murat uyurkulak'la konuşmak (prelude)

       "Bilirim, kapışılmaz. Şıpınişi bir tarza oturtulabilecek, önceleyeni saptanabilecek bir roman değil, elimdeki. Yazarı da ortaya çıkıp romanını anlatmaya kalkışmayacak besbelli. Ama bu romanın beni neden bu kadar heyecanlandırdığını, okuduğum andan itibaren neden o romanla yatıp o romanla kalktığımı anlatmaya çalışmalıyım belki de. Böylesine koyu bir anlatı, kendi özel ışığını kendi yaratıyor, desem yeterli olur mu? Türkçe'ye olan aşkımdan söz etsem? Bu romanı okurken Türkçe'nin engin imkânları karşısında bir kez daha içim ışıdı desem? Böyle bir dil, böyle bir anlatı yaratılabiliyorsa, bu dünyada kalmakta yarar var, desem çok mu abartılı kaçar? Varsın, kaçsın. Yakın geçmişine kıçını dönmüş, ağzını umuda açmış oturan insanlara kendi havai fişekler patlatan dilini armağan eden, böylesine tenezzülsüz bir edebiyatçıya az bile. 
       Tol, bize her şeyin parçalanabilirliğini hissettirdiği için, çok güçlü bir roman. Yazmanın, yaratmanın, varolmanın şehvetini hissettirdiği için. Siyasi çalkantı dönemlerini siyasetin kekeme lehçesine bir an olsun bulaşmadan yaşatabildiği için. Hiçbir çıkış yolu göstermediği, hayatı yolculuğun kendisi olarak yansıtabildiği için. " 

böyle yazmış yıldırım türker, ta 6buçuk sene önce, 3 Kasım 2002 radikal 2'sinde. türker'e bunları yazdıran adama soracağınız bir şeyler var mı?

"nasıl hocalar oluruz" kolektifi

şimdi bu blogun kayıtlı "bir elin parmakları ve biraz daha fazlası" yazarları arasında, sevi dışında hepimizin az ya da çok, öyle ya da böyle akademik geleceklerimiz olacak. ("yok benim olmayacak ben belgeselci olcam" diyen arkadaşa burdan sesleniyorum, şimdi olmazsan sonra olursun, biz bekleriz.) bu akademik geleceğin önemli bir kısmı da, derste olma halini içeriyor. sınıfta öğrenci karşısında olma, kürsüde olma, sınav yapma, paper okuma vs... hatta sanırım benim dışımda (ve sevi dışında) herkesin bu tecrübeyi az biraz tatmışlığı var, tiey'lik yollarında.

işbu yazı, geride bıraktığımız öğrencilik (ve tiey'lik) tecrübelerinden, yapma şeklini beğendiğimiz hocalardan, yapma şeklinden nefret ettiğimiz hocalardan, sevdiğimiz-sevmediğimiz derslerden falan elimizde kalanlarla, bizim nasıl "iyi" olabileceğimizi kolektif biçimde ortaya dökeceğimiz bir şey olsun istiyorum. hatta mesela kıyıda köşede kalmış okuma notları bile verilebilir sanki.

"kolektif" dedim, değil mi? yanlış söylemişim, "sadece ben yazayım ben okuyayım" demek istemiştim aslında, kısmet...

not: tüm yazarlar "edit" teknolojisine sahipler, bu yazıyı yeni şeylerle desteklemek mümkün.

not 2: kendimden bahsediyorum yani tüm yazarlar derken...

response paper meselesi

asla ve asla "her hafta" olmamalı. bir yerden sonra sadece efor testine dönüşüyor. bir insanın bir dersteki tüm konular hakkında, response yazacak kadar eleştirel ve konuya dahil olabilmesine imkan yok (varsa da istisnadır, yeminlen). mesela 12 haftaysa bir dönem, 6 tane, illa ısrar ediyosan 8 tane paper zorunlu olmalı, daha çok değil kesinlikle. isteyen yazsın, alsın ekstra puanlarını, yorumlarını, sen de "inek" de arkasından ama rica ediyorum zorunda bırakma geleceğin hocası. -varolmayan

asla ve asla "papersız" da olmamalı bir ders. sunum yapalım, muhabbet edelim, herkes okusun, devrim olsun, dünya barışı, çiçek böcek, olmuyor pek.. yazmak lazım, yazmak güzel şey, yazdıkça düşünüyor insan. bir de üniversite de olsa öğrenciyiz, zihniyet zor değişen birşey, yazman gerekmiyorsa okumazsın herşeyi. iki okuyan dersi götürür ama ders seni götürmez. öğrenci ağzından oldu bu yine, neyse mesaj şu: abartılmadığı takdirde response paper iyi birşey, makul (tabiri caiz olmayabilir ama, "ele gelecek göz yormayacak") uzunlukta ve sıklıkta. - oneiro

bilirim siz ne cinsiniz, vardir elinizde bir sema (scheme) ona gore paperlari bicip dikmektesiniz (bazan da dikip bicmekteyiz). ama hic yazdiginiz paper hakkinda bir de sozlu sinav verdiniz mi? bir de bunu denemelisiniz. dusuncelerimizi somutlasitirirken belki yazinin kendisinden degil ama yazi yazma bicimlerinin tekniklerinden kaynaklanan bir sekilendirmeye gidiyoruz. bazen ne dedigimiz degil nasil dedigimiz one cikiyor. en son ne zaman geri donup paperinizi okuyup cok anlamli bir cumlenin altini cizdiniz? dahasi her paperi yazarken radikal dusuncelerinizi verme niyetinde mi, yoksa bilgi eksikliginizi gizleme derdinde miydiniz? hepimiz bu konularda basariliyiz evet ama nereye kadar. bence sozlu sinav dedikleri (ama aslinda sadece yetersizligimizle yuzlesmeyi olumlandiran deneme sekli ) paper ya da sinava ek olarak cok daha uretmeyi tesvik edici olabilir. onlardanbiri

bir de first draft, nam-ı diğer birinci taslak (ama plan, müsvedde gibi değil, son halinin ilk hali gibi) faideli olabiliyor. özellikle de yakın okuma yapan, yorum ve eleştiri yazmaya üşenmeyen bir hoca ile çalışılırsa.. paper tamamlanıp kendisine olanca yabancılaşıldıktan sonra 1 hafta dinlenmeye bırakılır, sonra gelen yorumlar ışığında bir daha okunup sindirilir, cilalanır, uzayıp da bitemeyen, devrilip de toparlanamayan cümleler adam edilir, sonra gerekirse onlardanbiri'nin önerdiği sözlüye girilebilir. ikinehir ve benim gibi yazdıktan sonra koşarak kaçan insanlar için hem ilginç bir yüzleşme hem de verimli bir süreç olabilir/olmuşluğu vardır. - oneiro

-dipnot/referans meselesi

yani çok açık, hatta biraz yuh. okuma pakedi hazırlamak, iyi, güzel, hoş, ama dipnotu kitap arkasında olan makalelerin dipnotlarını dahil etmezsen okumalara, adamın/kadının söylediklerinin yarısını dışarıda bırakmış olmuyor musun sevgili geleceğin hocası? oluyorsun, o yüzden lütfen dikkat biraz, küfür ettirme arkandan öğrencilerine. -varolmayan

fred halliday sevenler derneği'ne duyurulur

(http://www.alexandria-press.com/online/online54_postel_interview_with_fred_halliday.htm)

Fred Halliday: I do not now share the major political orientations of the New Left Review. I resigned in 1983, after one of the journal’s periodic internal disputes. I find the direction they’ve gone most recently, in the last five to ten years, very disturbing, particularly around the issue of rights. But Tariq and I have known each other for more than 40 years. We were students together in the ’60s. We were active in the opposition to the U.S. war in Vietnam. And we’ve continued to cross paths in the British Left context.

About 20 years ago I said to Tariq that God, Allah, called the two of us to His presence and said to us, “One of you is to go the left, and one of you is to go to the right.” The problem is, He didn’t tell us which was which, and maybe He didn’t know Himself. And Tariq laughed. He understood exactly what I was saying, and he didn’t dispute it.

Danny Postel: What exactly were you saying?

Fred Halliday: My view is that the kind of position which the New Left Review and Tariq have adopted in terms of the conflict in the Middle East is an extremely reactionary, right-wing one. It starts with Afghanistan. To my mind, Afghanistan is central to the history of the Left, and to the history of the world, since the 1980s. It is to the early 21st century, to the years we’re now living through, what the Spanish Civil War was to Europe in the mid and late 20th century. It was the kitchen in which the contradictions of the contemporary world, and many of the violent evils of the century, were cooked and then spread out. Just as Italian and German fascism trained in Spain for the broader conquest of Europe and the Mediterranean,the militant jihadi Islamists, of whom bin Laden was a part, received their training, their primal experiences, in Afghanistan. They have been carrying out this broad jihad across the Middle East and elsewhere ever since, including, of course, the attacks of September 11th. You cannot understand this unless you go back to Afghanistan in the 1980s.

But who was responsible? Pakistani intelligence, Saudi Arabia and the United States. Read Bob Woodward’s book on Casey, The Veil, or Steven Cole’s book on Afghanistan, Ghost Wars. The U.S. was deeply implicated. My view is that anybody who could not see that issue then, or in retrospect, is objectively on the Right. And I think Tariq is objectively on the Right. He’s colluded with the most reactionary forces in the region, first in Afghanistan and now in Iraq. He has given his rhetorical support to the Sunni insurgency in Iraq—who have no interest in democracy or in progress for the people of Iraq whatsoever, whether it’s the Baathists, with their record of 30 years of dictatorship, or the foreign Sunnis with their own authoritarian project. The position of the New Left Review is that the future of humanity lies in the back streets of Fallujah.

Danny Postel: You mentioned the issue of rights. Where do you and the New Left Review diverge with respect to rights?

Fred Halliday: The issue of rights is absolutely central. We have to hold the line at the defense, however one conceptualizes things, however de-hegemonized, of universal principles of rights. This is how I locate my own political and historical vision—it is my starting point. What this means very practically, to cut a long story short, is the issue of intervention. It seems to me that certain interventions in defense of rights are justified—Bosnia and Kosovo, to take two obvious examples, or the defense of the Kurds in Iraq in 1990-1991. The New Left Review and others on that wing of the Left attack not just these particular interventions, but the very concept of rights—and are consistent in doing so. My fundamental disagreement with the Review, and with Tariq, is really about this.

But something very important happened between Tariq and me, which I think presages broader debates in the late ’70s, which was the Communist taking of power in Afghanistan, the subsequent Soviet invasion, and the support of Pakistan, Saudi Arabia, and the U.S. for the Afghan Mujahideen. Having been in Iran, having seen the consolidation of Khomeini’s authoritarian regime, having stood on the streets of Tehran and seen 100,000 people shout “Death to liberalism!”, having been in the office of Iran’s main liberal paper when the Islamists came to close it down —a crucial moment in the consolidation of the Iranian regime—I was absolutely opposed to any support for the Mujahideen in Afghanistan, which I regarded as a reactionary Islamist project. I had plenty of criticisms of the Afghan Communist regime, but I thought they should remain and reform, and there should be a negotiated withdrawal of the Soviet forces. Tariq’s position, on the other hand, was: troops out of Afghanistan, period. In a British context, the analogy is troops out of Ireland, which I also disagree with. If I had to sum up what is for me the bedrock, personal, political experience, it is the Irish question. I grew up in Ireland. I think troops out of Ireland was a completely irresponsible slogan, just as I think troops out of Afghanistan was an irresponsible slogan.

You then had a succession of events in the 1990s which drove a wedge between myself and many people on the Left, both in the U.S. and in Europe and Britain, with whom I’d worked for years. I supported the move to drive Saddam out of Kuwait in 1991. Then there was the Bosnia intervention in 1995 and Kosovo in 1999.

Danny Postel: Afghanistan in 2001.

Fred Halliday: Indeed. So a series of conflicts on which Tariq and I found ourselves on different sides. He took a conventional anti-interventionist position, and I took a more complex position, guided not by the interests of the West but by what I saw as the interests of the peoples in the countries concerned. The issue of whether the U.S. should or should not intervene in a country is a contingent one. Each case has to be debated on its own merits. The key issue is not: Is the U.S. intervening? Nor: What are the U.S.’s motives? The key issue is will that intervention plausibly help those people or not? That’s the question.

neymiş? işgalin iyisi ve kötüsü olurmuş, afganistan 2001 iyi olanlardanmış.