iyi ki...

ya o kadar da seviyorum halbuki kelimeleri.. kaç zamandır bir heyecan, bir sığmamazlık, ama daha kocamanı, bir çekince, bir ürkme... nedense. kafamı çıkarıp uzatsam yerler mi, kelimelerimi ortaya saçsam küserler mi, yanyana koysak yakışırlar mı, aman nedir ki bu ürkeklik, ne güzel oldu işte... türlü ikiliklerde ne güzellikler yakalanıyor, ne güzellikler doğuruluyor, ne güzellikler boğuyor boğuyor nefes aldırmıyor, alsak bazılarını tutsak getirsek koysak baksak şöyle uzaktan sevsek kızsak içimizden çıktıktan üç saniye sonra bir daha tanımasak belki ama dönüp bakıp gülümsesek o çoraplara, herkesin elinde kalmış ayağına yakışmış yastığının altına saklanmış çoraplarına... 

ben şimdi aynı şarkıları dinlemekten beyni uyuşmuş, aynı döngülere takılmaktan bunalmış, böyle birkaç kelimelik blog-olmayışlara bel bağlamış, yeni kamusallaşmış bir insan olarak, diyorum ki: iyi ki...

bir de... nasıl sevimli duruyor herkesin kelimeleri ayrı ayrı, farklı tellerden, nasıl sevdim hepsini aynı sayfada görmeyi, nasıl tanıyorum hepinizin sesini okurken, oley ya, ben de buna bayılıyorum...